'De cirkel is rond'.

De cirkel is rond.

Het masker vond ik traumatisch.

Marjolein is een gast bij Inloophuis Scarabee. Ze ziet er stoer uit. T shirt, lange broek en stevige wandelschoenen. Haar ogen twinkelen als ze met mij praat. Niets doet mij denken aan een kankerpatiënt, of het moet het litteken in haar hals zijn.‘ Een jaar geleden voelde ik een knobbel onderin mijn kaak’, vertelt ze me. ‘ Via de huisarts kwam ik terecht bij het LUMC, waar ze mij vertelden dat ik speekselklier kanker had. Ik ging meteen een heftig traject in’.

Ze wordt al snel na de diagnose geopereerd. De operatie vindt plaats op een moeilijke plek in het halsgebied en de kans op complicaties is behoorlijk groot. Een paar uur na de ingreep ontstaat een bloeding. ‘ De verpleegkundigen raakten er een beetje van in paniek’, zegt Marjolein gniffelend, ‘maar gelukkig liep het goed af’.

 Na de operatie volgt een reeks van drieëndertig bestralingen op de aangedane plek. Ze moet  een masker op, om het hoofd in positie te houden en gericht op een plek te bestralen. ‘Het masker maken vond ik traumatisch. Ik kreeg warme paraffine op mijn gezicht. Ik heb claustrofobie en het maken duurde voor mij veel te lang’.

Ze zong: ‘Wake me up when it’s all over’, tijdens de bestraling

Het masker reikt tot aan haar borst. Via een gat in de mond wordt een buisje geplaatst waardoor ze moet ademen. Voor de ogen zijn  gaten vrijgehouden. Ook al duren de bestralingen met voorbereiding maar 12 minuten, het moet voor Marjolein behoorlijk heftig zijn geweest. Ze laat me een foto zien. Ik schrik, want ik had geen idee, dat men er tijdens een behandeling, zo bij moest liggen.

‘Om de tijd van de bestralingen door te komen, zong ik het lied: Wake me up when it’s all over, van Avicii’, vertelt Marjolein. Zachtjes zingt ze het liedje, wat ik herken omdat het op mijn MP3 speler staat, en ik het gebruik om de tijd in de sportschool door te komen. Wat een contrast!

Na het afronden van de behandelingen krijgt Marjolein het masker mee naar huis. Ze kan er haast niet naar kijken, want het herinnert haar aan nare tijden. De maatschappelijk werker van het LUMC met wie ze het probleem bespreekt, verwijst Marjolein door naar  Inloophuis Scarabee, een ontmoetingsplek voor mensen die met kanker te maken hebben. Ze meldt zich begin 2019 bij een gastvrouw, die de mozaïek groep wel iets voor haar vindt, om daar met het masker aan de slag te gaan.

Iedereen wil dat dit prachtige project slaagt.

De eerste keer dat Marjolein zich bij de groep aansluit, voelt ze zich een beetje suf. ‘Wat zullen de anderen van mij denken, met dat masker in die Hoogvliet tas?’ denkt ze wat gegeneerd. Maar dat valt reuze mee.

 Trudi, de activiteiten begeleidster van de mozaïek groep, zit in eerste instantie een beetje in haar maag  met de opdracht.  De kleurige stukjes glas op een glad, wat gebogen masker plakken, is niet makkelijk. Ze googelt en denkt diep na. Ook de gastvrouwen en andere gasten denken mee, want iedereen wil dat dit prachtige project slaagt.

De klemmen worden van het masker geknipt, de gaten worden dichtgenaaid. Hij wordt op een plank geniet (een idee van Marjoleins immer meedenkende vader) en met sterke lijm worden de stukjes glas op het masker bevestigd.  Een hoed staat parmantig schuin op het hoofd. Fleurige bloemen sieren de onderkant van het beeld. Niets doet nog denken aan een bestralingsmasker. Het borstbeeld is na veel inspanningen een prachtig kunstwerk geworden!

Tussen Trudi en Marjolein is een hechte band ontstaan. Trudi is zeer tevreden met het resultaat van hun harde werken. Marjolein heeft het borstbeeld een plekje in haar huis gegeven. ’Ik kan er weer naar kijken’, vertelt ze trots.    ‘Dit project sluit voor mij een periode af. Na een jaar is de cirkel rond!’

Ik dank Marjolein en Trudi, die dit verhaal met mij wilden delen.

Paula Groenendijk, vrijwilliger bij Inloophuis Scarabee.