Van vrijwilliger tot lotgenoot in vier korte ervaringsverhalen. 

RECHT UIT HET HART.

Via het bevolkingsonderzoek naar borstkanker, werd ik van vrijwilliger een lotgenoot.

Je komt terecht in een rollercoaster, alles gaat snel, maar toch veel te langzaam.

Het ene onderzoek na het andere.                   

Onzekerheid en stress maken me onrustig en houden me uit mijn slaap.

Was het maar klaar!

Nu ervaar ik van een andere kant, wat een warm nest een inloophuis voor je kan zijn.                                           

Je hoeft niks en je kan en mag heel veel. Een fijn gesprek, een workshop.

Wordt het teveel, dan ga je naar huis.

Thuis op de bank word ik soms gek van de spanning en emoties.

Bij Scarabee kan ik delen en dat lucht op!

Wat een geluk dat ik al vrijwilliger was bij Scarabee.

Anders had ik misschien niet van het bestaan geweten.

Dan had ik alles zelf moeten opknappen. Eerlijk gezegd, weet ik niet of dat was gelukt.

Iedereen die geraakt wordt door kanker, heeft op zijn of haar eigen manier ondersteuning nodig.                                        De één wat meer dan een ander.

Maar voor iedereen geldt, warmte en oprechte aandacht doet je goed.

DE OPERATIE

Operatie, de eerste horde. Beetje eng, vooral de narcose.

Het heft uit handen geven. De regie verliezen.

Dat is niks voor mij. Maar…het valt mee dit keer.

Het steekt en trekt, maar weinig pijn.

Iedereen is heel lief voor me. De eerste horde is genomen.

Nog wel een nachtje blijven, te eng alleen thuis.

En dan…snel naar huis. Weg uit het ziekenhuis.

Nu een paar weken rust. Familie om me heen, doet me goed.

Helaas ook veel te druk. Voorlopig geen bezoek meer.

Moet aan mezelf denken. Hond op vakantie, ik alleen thuis.

Heerlijk rustig, maar ook eenzaam..soms.

Veel lieve kaarten, appjes en bloemen.

Kon ik nu maar slapen. Er spookt teveel door mijn hoofd.

Zoooo moe!!

Na een week afzondering, terug naar Scarabee,

Fijne collega’s, fijne gesprekken.

Ik hoor er weer bij.

MORGEN WEER!

Een grote donkere kamer. Stilte en eenzaamheid.

Een groen bladerdak, mooie foto’s.

Een harde zwarte tafel, rustig blijven.

Een buitenaards monster boven mijn hoofd.

De bestralingsmachine.

Eerst richten, zijn de tattoos nog zichtbaar. Alles staat goed.

Dan getik, gepruttel en gezoem.

Rechts 4 , 2 en 24 seconden. Links 4, 2 en 24 seconden.

Stil liggen en ontspannen. Vooral niet denken.

Kort maar ook heel lang. Wat gebeurt er van binnen.

Raar gevoel in mijn keel, iedere dag weer.

Geen paniek, niks bijzonders.

Beweging in de kamer. Klaar!

Tot morgen!

Opgelucht, vrij voor even.

Morgen weer van voor af aan.

VRIJ!

Klaar! Terug naar de normale wereld.

Rust, bijkomen en ontzorgen.

Weer gaan fotograferen, muziek maken en naar het strand met de hond.

Zon, zee, golven, mijn ding! Het maakt me rustig. Zen.

Weer leren genieten, spoken verdrijven.

Drie maanden geen ziekenhuis. Wat een weelde.

Kan en wil nog niet terugkijken, te vers.

Weer leren geloven in mezelf, vertrouwen krijgen.

Alles is goed en dat blijft hopelijk zo.

Leren delen met anderen, samen dingen gaan doen.

Niet meer bang en gefrustreerd. Leren het leven weer toe te laten.

Het kan zo mooi zijn. De donkere, sombere tijd is voorbij.

Het licht, waar ik zo naar verlang is weer terug.

Nu aan mezelf gaan werken, het is nodig.

Was de mooie dingen bijna vergeten.

Maar….het komt goed, dat weet ik zeker.

Ik ga er voor vechten.

Het gaat me lukken!

Geschreven door Marjan K