Vandaag heb ik samen met Irene Turk en een gastvrouw die "bakkie aandacht" (een koffie ochtend voor nabestaanden) begeleidt afgesproken. 19 september gaat Irene op een laagdrempelige manier in gesprek over haar eigen reis door rouw, maar is ook heel nieuwsgierig naar de verhalen van iedereen die deze avond aanschuift.

We zijn nieuwsgierig hoe haar boek tot stand is gekomen. Omdat Irene op jonge leeftijd haar man verloor en samen met haar 3 jonge zoons achterbleef, heeft ze de wens om te schrijven die ze al lang had, gebruikt om de dagelijkse dingen waar je als weduwe tegen aanloopt beschreven in blogs. Samen met mooie fotoboeken is dit ook een naslagwerk voor haar en haar 3 kinderen.

In het uur dat volgt komen allerlei onderwerpen aan bod waar ze een aantal van haar blogs over heeft geschreven. Het schuldig voelen dat ze na een week van het verdrietige zat mee te zingen in de auto, de opmerkingen of verwachtingen van mensen uit de omgeving die geen flauw idee hebben wat zo'n groot verlies met je doet. Over het geluk, dat ze samen hebben kunnen genieten van de kleine dingen in de laatste fase en de opluchting dat ze zich financieel geen zorgen hoeft te maken omdat ze dit goed hebben kunnen vastleggen. De aandacht van mannen omdat je nu geen man meer naast je hebt staan. Het schuldgevoel achteraf dat ze te weinig tijd aan haar kinderen heeft kunnen besteden, omdat ze iedere dag in het ziekenhuis wilde zijn bij haar man. En nog veel meer verhalen.

Als we vragen hoe ze haar boek wil presenteren, zegt ze me grote overtuiging, ik ben geen professional en wil graag met de mensen die komen, aan dezelfde tafel zitten. Ik wil graag vertellen over mijn reis door rouw, maar hoop dat mensen ook hun verhaal willen delen. Ik heb gemerkt dat het herkenning geeft, steun en een fijn gevoel dat je niet alleen staat in de dingen waar je tegen aanloopt.